Jakie są rodzaje odwagi?

Odwaga ma kilka wymiarów, zaczynając od najbardziej podstawowego, jakim jest wymiar fizyczny, związany z akceptacją własnego ciała i jego potrzeb.

Drugi z kolei to wymiar moralny i związana z nim akceptacja własnej wrażliwości. Trzeci stopień to odwaga społeczna i wiąże się z przynależnością do innych bez utraty siebie, a także z akceptacją siebie i poczuciem własnej wartości. Kolejny wymiar odwagi to bycie twórczym, dzięki czemu mamy możliwość zmieniania siebie, innych i świata.

I wreszcie odwieczny paradoks odwagi i nierozerwalnie związane z nim podejmowanie odważnych działań, decyzji, pomimo świadomości, że oprócz sukcesów na pewno pojawią się porażki. Umiejętność stawienia temu czoła i podnoszenia się po upadkach jest kluczowym aspektem bycia odważnym.

Kolejny wymiar odwagi związany jest z naszym ciałem i jest to odwaga fizyczna.

Każdy rodzaj odwagi, fizycznej czy też moralnej, budzi mój szczery podziw. To najbardziej oczywisty rodzaj odwagi.

Odwaga – czy w dzisiejszych czasach nadal jest nam potrzebna?

Nasi przodkowie przeżyli, bo właśnie dzięki odwadze fizycznej zdobywali pożywienie i potrafili pokonać przeciwników. Taka odwaga w obecnych czasach ma o wiele mniejsze zastosowanie, a źle ukierunkowana może się przeradzać w brutalność i agresję fizyczną.

Rozwiązaniem jest używanie ciała nie tylko do budowania mięśni na siłowni, ale wykorzystywanie ciała do pielęgnowania naszej wrażliwości – czucia, słuchania, myślenia ciałem. Nasze ciało może w piękny sposób wyrażać empatię, wyrażać swoje ja jako przedmiot piękna i źródło przyjemności. Może też być źródłem metafizycznych doznań, na przykład dzięki uprawianiu jogi i medytacji.

Aspekt duchowy prowadzi nas do kolejnego wymiaru odwagi, którym jest…

Odwaga moralna

Jak pisał australijski dziennikarz John Marsden: 

”Odwaga to wybór, którego dokonujemy […] zdałem sobie sprawę, o co chodzi z tą całą odwagą. Ona jest w naszych głowach. Nie rodzimy się z nią, nie uczymy się jej w szkole […]. To coś, w czym ćwiczymy umysł”.

Gdzie znaleźć źródło naszej odwagi moralnej?

Odwaga moralna to umiejętność przeciwstawienia się przemocy, przyjęcie postawy broniącej praw człowieka i jego godności, gotowość do szacunku wyłącznie dlatego, że ktoś jest człowiekiem, niezależnie od jego poglądów politycznych, rasy, płci, wieku, pochodzenia, statusu społecznego czy wyznawanej, bądź nie, religii. Źródłem odwagi moralnej jest nasza własna wrażliwość, dzięki której możemy się identyfikować z cierpieniem innych. Tę wrażliwość można nazwać odwagą postrzegania, ponieważ zależy ona od umiejętności dostrzegania cierpienia innych ludzi i tego, jak dalece chcemy się zaangażować.

Jeśli nie chcemy się angażować, to zablokujemy naszą odwagę do postrzegania – nie będziemy widzieć problemu, nie będziemy chcieli pomóc komuś, kto tej pomocy potrzebuje, zablokujemy naszą empatię wobec innych i odetniemy się od cierpienia innych. Wówczas odwaga moralna przeradza się w rodzaj tchórzostwa i może przejawiać się na przykład w takim stwierdzeniu: „Nie chcę się w to angażować”. A warto się angażować we współżycie z innymi, bo jest to…

Odwaga społeczna

Odwaga społeczna to umiejętność współżycia z innymi ludźmi – odwaga do zaangażowania siebie i własnego ja w relacje i związki, które wymagają od nas ryzyka odsłonięcia się i pokazania prawdziwych siebie w zamian za to, że zyskamy bliskie lub intymne relacje z innymi.

“Trzeba mieć niemało odwagi, żeby się ukazać takim, jakim jest się naprawdę”.

To słowa duńskiego filozofa, Sørena Kierkegaarda.

Jakie jest nasze największe marzenie i co wspólnego ma z tym odwaga?

Taka intymność wymaga podjęcia ryzyka i odwagi, bo tak naprawdę nigdy do końca nie jesteśmy pewni, czy inni zaakceptują nas takimi, jakimi jesteśmy. Z naszymi doskonałościami i niedoskonałościami. Bezwarunkowo. Ponieważ tego pragniemy najbardziej na świecie – kochać i być kochanymi, bez spełniania żadnych warunków. Czasami, kierowani olbrzymim nieuświadomionym lękiem i strachem przed odrzuceniem, łatwiej odsłaniamy ciało i ukrywamy prawdziwych siebie, naszą psyche, duchowość, byle zyskać namiastkę bliskości i intymności.

• To akt wielkiej odwagi podzielić się z innymi swoimi aspiracjami, marzeniami i lękami, nadziejami i planami.

Uważamy, że są one bardziej osobiste niż nasze ciało, a odsłonięcie tych aspektów siebie przed innymi sprawia, że stajemy się zupełnie bezbronni. Ucieczka w fizyczność jest prostsza, ale nie gwarantuje prawdziwej intymności, a jedynie pustkę, od której prędzej czy później zaczynamy uciekać.

Jeśli nie chcemy odczuwać samotności, nie chcemy czuć się wyobcowani, to bycie odważnym społecznie jest najlepszym rozwiązaniem, pod warunkiem, że intymność jest realizowana na wielu poziomach jednocześnie – nie tylko fizycznym. Kiedy poznajemy innych ludzi, odczuwamy zarówno lęk, jak i radość poznawania nowego. I to jest piękne.

Mamy jednak dwa warunki bycia odważnym społecznie…

Warunkiem bycia odważnym społecznie jest stawienie czoła dwóm potężnym lękom: przed życiem i przed śmiercią.

1. Pierwszy to obawa przed samodzielnym życiem i jednocześnie porzuceniem przez drugą osobę i silna potrzeba zależności od kogoś innego. Możemy tak bardzo oddawać swoje ja związkowi czy relacji, że już nic z niego nie pozostaje i nie możemy się samorealizować. Rezultat jest taki, że stajemy się odbiciem tej drugiej osoby, co z czasem robi się dla niej nudne.
2. Drugim lękiem, który musimy pokonać, jeśli chcemy być odważni społecznie, jest lęk przed śmiercią. Polega on na tym, że obawiamy się być pochłonięci przez drugą osobę i zawsze zostawiamy sobie otwarte drzwi, żeby w sytuacji, kiedy zrobi się zbyt intymnie, móc się szybko wycofać.

Nikt z nas nie jest wolny od żadnego z tych lęków, jeśli jesteśmy zainteresowani tworzeniem bliskich relacji z innymi ludźmi. Jeśli naszym celem jest samorealizacja, to musimy nauczyć się je pokonywać. Wzrastamy bowiem i rozwijamy się nie tylko dzięki temu, że rozwijamy własne ja, ale także dzięki temu, że uczestniczymy w ja innych.

I tak płynnie przechodzimy do kolejnego wymiaru odwagi, którym jest…

Odwaga twórcza

Odwaga twórcza jest odkrywaniem nowych form, symboli, wzorców. Każdy zawód, praca, którą wykonujemy, wymaga twórczej odwagi. Rzeczywistość wokół nas zmienia się bardzo szybko i wymaga od nas elastycznego dostosowania się do niej.

Jeśli odbieramy dzieło artysty, na przykład muzykę Mozarta, i interpretujemy ją po swojemu, to wówczas również je współtworzymy. Czytając te wpisy i będąc ich odbiorcą, również je współtworzysz.

Odważnie dzieląc się swoją historią z innymi, wykazujesz się jeszcze większym zaangażowaniem, bo Twoja historia inspiruje i motywuje innych do działania. W ten sposób upowszechniasz naszą misję, że odkrywając, jak będąc Doskonale Niedoskonałym, osiągamy sukces, w życiu i biznesie i jesteśmy szczęśliwi. Czy to nie jest fantastyczne? Odwagę możemy rozpatrywać w jeszcze jeden sposób, ale poznamy już go następnym razem…