Co nam przeszkadza być odważnym?

Czyż to nie piękne żyć pełnią życia, korzystając ze wszystkich zmysłów naszego ciała? Jednak nie zawsze sobie na to pozwalamy, znajdując wiele wymówek, jak na przykład brak czasu lub to, że życie w zgodzie z własnym ciałem nie jest takie istotne. Czy aby na pewno?

Być może obawiamy się, że w naszym ciele kryją się emocje, których nie chcemy albo wstydzimy się przeżywać – trudne, nieprzyjemne, lub przeciwnie – bardzo przyjemne. A my boimy sięprzeżywać przyjemność płynącą z fizycznych doznań, ponieważ uważamy, że na to nie zasługujemy. Boimy się też często utracić nad sobą kontrolę, na przykład nad jedzeniem, i dlatego odmawiamy sobie przyjemności. Bywa, że traktujemy je przedmiotowo, postrzegając jako barierę pomiędzy światem a prawdziwymi nami i naszymi najskrytszymi emocjami. Czasami bowiem łatwiej jest zatrzymywać emocje w ciele, niż je autentycznie przeżywać i się z nimi mierzyć.

Brzmi to dla Ciebie znajomo?

Tymczasem nasze ciało może w piękny sposób wyrażać empatię, miłość, dzięki niemu możemy wyrażać swoje ja jako przedmiot piękna i źródło przyjemności fizycznej. Ciało może też być źródłem metafizycznych doznań.

Chcemy pielęgnować własną wrażliwość i widzieć więcej

Dzięki pielęgnowaniu własnej wrażliwości i dostrzeganiu więcej – bólu, cierpienia, potrzeby pomocy innym – możemy budować w sobie pragnienie przeciwstawienia się przemocy i działać. Bywa, że wstydzimy się własnej wrażliwości, ponieważ sami nie jesteśmy pewni, czy jesteśmy wystarczająco dobrzy i wartościowi, aby unieść odpowiedzialność i zmierzyć się z konsekwencjami.

Otóż jesteśmy wystarczająco dobrzy i nie musimy szukać winy w innych ani nikogo się obawiać. To akt odwagi być wrażliwym i tę wrażliwość pielęgnować. Może ona kojarzyć się nam z niepewnością, podejmowaniem ryzyka i narażeniem się na zranienie swoich emocji przez innych.

Warto, żebyś pamiętał, że wrażliwość to nie tylko takie emocje jak żal czy rozczarowanie, kiedy zostaniemy odrzuceni lub skrytykowani przez innych, ale również dzięki niej rodzą się pozytywne uczucia, jak miłość, radość, empatia, kreatywność czy poczucie przynależności do innych. Bez pielęgnowania wrażliwości nasze życie jest bierne, płaskie, bardzo zachowawcze i prowadzi nas wprost do konformizmu.

Bycie wrażliwym to nie jest objaw słabości, a zaprzeczanie istnieniu wrażliwości i udawanie, że jesteśmy samowystarczalni i nie potrzebujemy innych do przeżywania życia w pełni, to gotowy przepis na wegetację, a nie autentyczne doświadczanie życia.

Chcemy być kreatywni i być częścią czegoś większego

Kreatywność to również efekt pielęgnowania swojej wrażliwości. Z lęku przed oceną obawiamy się także pokazać światu nasze dzieła – napisane opowiadanie, nowy projekt, pomysł czy biznes – ponieważ nie mamy pewności, że inni nas docenią i zaakceptują nasze pomysły. Z drugiej strony chcemy tworzyć, myśleć i działać w sposób kreatywny, bo dzięki temu jesteśmy w stanie się rozwijać i zmieniać siebie, innych wokół siebie, a tym samym małymi krokami zmieniać świat na lepsze miejsce. Chcemy mieć poczucie, że to, co robimy, ma sens, i że zostawimy po sobie pozytywny ślad.

Kreatywność to również odbieranie dzieł innych ludzi przez nas samych. Nasza interpretacja to również współtworzenie dzieła innego artysty, na przykład obrazu czy muzyki. Jeśli jesteśmy na to otwarci, to oznacza, że nie tylko sięgamy do swoich emocji, ale także otwieramy się na emocje i punkt widzenia artysty, niejako zaglądamy do jego kreatywnego, wrażliwego świata. Mamy niepowtarzalną okazję odczuć i doświadczyć tego, jak ktoś inny postrzega i interpretuje rzeczywistość.

Chcemy mierzyć się z paradoksem odwagi i przekuwać strach w wyzwanie

Na czym polega paradoks odwagi? Sprzeczność polega na tym, że podejmując działanie, musimy się w pełni zaangażować i  jednocześnie mieć świadomość, że możemy popełnić błąd. Właściwie możemy być wręcz pewni, że błędy i porażki się pojawią. A mimo to podejmować za każdym razem ryzyko działania i doskonalić się w sztuce podnoszenia się z upadków.

Pragniemy być odważni. A odwaga właśnie na tym polega. Na działaniu pomimo strachu i oswojeniu tej emocji poprzez nadanie jej znów, wydawać by się mogło, pozytywnego znaczenia. Jeśli więc wtedy, gdy odczuwamy strach, zastanowimy się, czy nie jest on przyczynkiem do bycia odważnym, i jak możemy tą odwagą się wykazać, to już mamy wykonany pierwszy krok.

Czasami obawiamy się podjąć działanie, ponieważ boimy się popełnić błąd. Perfekcjonizm umacnia nasze niedziałania, a silna potrzeba kontroli nie pozwala nam podjąć ryzyka. Tymczasem konfrontacja z samym sobą pozwala nam iść do przodu. Jeśli masz zaufanie do samego siebie, to podejmiesz ryzyko i zadecydujesz o działaniu i ponoszeniu jego konsekwencji. Co więcej, zaangażujesz się mocno w to, co robisz, i dotychczasowe wymówki nie będą już miały znaczenia, a Ty zanurzysz się swoim doświadczeniu bycia odważnym.

Chcemy przynależeć do innych bez utraty siebie

Nie jesteśmy samotnymi wyspami, pragniemy i potrzebujemy żyć w interakcji z innymi ludźmi. Sęk w tym, że abyśmy mogli tworzyć zdrowe relacje z innymi, musimy najpierw przejść własną drogę do samoakceptacji. Nie jest to łatwy proces, ponieważ wielu z nas od dziecka uczono, że na miłość należy zasłużyć: grzecznym zachowaniem, dobrymi ocenami w szkole, osiągnięciami, czasami rezygnacją z własnych pragnień i potrzeb na konto tego, żeby inni chcieli nas zaakceptować. Ten trening spowodował, że taki sposób traktowania nas przez innych przenieśliśmy bezwiednie na relacje z samymi sobą.

Kiedy nie akceptujemy siebie, to nieustannie karmimy w sobie lęk, że inni zobaczą, jacy jesteśmy naprawdę. Niskie poczucie własnej wartości nie pozwala nam przynależeć do innych i sami godzimy się na kompromisy, samotność, dopasowywanie się, czasami na niedziałanie, ponieważ strach żywiony lękiem czasami wręcz dosłownie nas unieruchamia i czyni bezwolnymi.

Tak więc pierwszym warunkiem przynależenia do innych, bez utraty choćby części siebie, jest pokochanie samego siebie, a dopiero potem tworzenie zdrowych, dojrzałych relacji z innymi osobami, co, tak czy inaczej, wymaga odwagi.

Z pewnością to tylko niektóre z powodów, dla których chcemy być odważni. Zastanawiałeś się kiedykolwiek nad tym czy, a jeśli tak, to dlaczego chcesz być odważnym? Zostawiam Cię na chwilę w tych rozważaniach. A już w kolejnym wpisie podpowiem Ci jak zrealizować pragnienie bycia odważnym.